“O bah mam. En dat hebben jullie dus 3 keer gedaan. Gatver”. Mijn toen 8-jarige zoon is ontzet. Zijn gezicht laat afschuw zien, zijn ongeloof over “het vieze” dat zijn vader en ik gedaan hebben zal zelfs langer beklijven. Hij wil er niet aan. Om kinderen te krijgen moeten grote mensen gruweldaden verrichten. En, gezien het feit dat hij 1 broer en 1 zus heeft, deden zijn ouders dat dus maar liefst 3 keer. Ik heb hem toen maar niet verteld dat ook bij seks en voortplanting de kracht van de herhaling geldt.
Hetzelfde kind had overigens de gewoonte dode dieren te verzamelen. Regelmatig trof ik dierenlijkjes aan; in zijn bed, op de vensterbank en in de zakken van zijn broeken. Ik kan me de keren heugen dat mijn vingers een snotterige, geleiachtige substantie raakten als ik zijn kleding in de wasmachine gooide. Muizen-, pieren-, vogellichamen, alles kwam voorbij, in vergaande staat van ontbinding.
Dat vond ik nou smerig. Zo erg zelfs dat ik regelmatig kokhalzend en met Dettol gewapend mezelf te lijf ging. Die afschuw heeft hij nooit begrepen. Mijn smeekbedes om dit niet meer te doen zijn dus ook nooit verhoord. Goddank worden kinderen vanzelf ouder, inmiddels heeft hij minder gore fascinaties.
Vies is betrekkelijk. Persoonlijk. Daarnaast cultureel bepaald. Context-afhankelijk. Veranderlijk. Persoonlijk ben ik God nog altijd dankbaar dat ik niet in China geboren ben. Op de 1e plaats omdat ik een meisje ben natuurlijk. Maar daarnaast; aan het eten zou ik kunnen wennen, qua eetgewoonten ben ik minder zeker.
Vies is een mindset. Niet meer, niet minder. Zo vind ik poep op zich best vies, maar toen mijn jongste kind, na dagen obstipatie, zich eindelijk weer kon ontladen en dan toevallig wel over mij heen, vond ik het heerlijk.
Vies is geen waarheid in zichzelf, vies is een label. Een identificatie. Een oprisping van het ego. En kan dus gereflecteerd, onderzocht en zelfs losgelaten worden. Sterker nog; veel filosofische en mystieke stromingen gebruiken dit soort identificaties om de werking van je ego en “je mind” bloot te leggen. Inwijdingswegen, hoewel divers in aard en eigenaardigheden, leren de spirituele zoeker allemaal het principe van onthechting; buddha-mind over matter. We zijn in staat onszelf te overstijgen; zelfs programma’s als FearFactor tonen dat aan.
Deze week keek ik met mijn kinderen naar een geldinzamelingsactie voor Haïti op tv. De meest afschuwelijke beelden kwamen voorbij. Doden, rokende puinhopen, smerige wonden en verwondingen. Mijn kinderen gaven geen krimp. Wat verderop in het programma trad een gelegenheidsduo op. Een Nederlandse topzanger met een jeugdig talent-to-be. Het toeval wil dat 2 van mijn kinderen die jongen kennen. Grote ogen, de ontzetting was op de gezichten te lezen. “Dit zou verboden moeten worden” aldus de oudste. “Echt te vies” aldus zijn zusje.
Anita Steenbakkers 