Death before dying..

“I don’t wanna die, but I aint keen on living either” zingt Robbie Williams. Hij kan het weten. Los van absolute levensdrift is zelfdestructie hem niet vreemd. En dat is  precies de reden waarom hij, voor mij althans, een buitengewoon intrigerend artiest blijft. Hij verwoordde ooit in een interview dat hij voortdurend beweegt tussen 2 uitersten; levens- en doodsangst. Hij is niet de enige, maar wel een van de weinigen die de moed hebben dit te reflecteren en uit te zenden. Angst is echter slechts 1 aspect van dood. 

De eerste keer dat ik, feitelijk, de dood in de ogen keek was toen ik, als kind, mijn oma vond op 1^e kerstdag. Ze woonde bij ons in huis en ik had de gewoonte haar te wekken. Dit keer niet helaas. Het bijzondere was dat ik er op dat moment totaal geen negatieve lading bij had. Ik zat op haar bed, keek haar aan. Voelde haar koude lichaam. Ik weet nog dat ik ook door haar lange grijze haar streek.  Geen nare beelden, geen verwarring, nog geen conditionering omtrent dood. Gewoon mijn simpele waarneming; oma was dood. Pas later, door de impact van dit nieuws op mijn omgeving, het verdriet van mijn vader, de poespas er om heen, werd mij duidelijk dat dood een geheel eigen fenomeen is. En haar eigen rituelen, protocollen en codes kent. De dood komt niet alleen, ze reist met een eigen hofhouding. 

Inmiddels ben ik veel ouder. Mensen sterven. Door ziekte, ongeluk of ouderdom. En soms zelfs door eigen hand. Ik heb familieleden, vrienden en ouders van vrienden begraven. Heb crematoria bezocht. Afhankelijk van de setting en de aard van de relatie die ik met de overleden persoon  voelde was verdriet, in meer of mindere mate, de consequentie.Ik heb de dood ook als asielzoeker gehad in mijn eigen gezin. Zeer ongewenst en goddank kreeg hij geen vaste grond onder de voet. Gastvrijheid kent in mijn gezin zo zijn grenzen. Dood en sterven. Geen levend mens die dit mysterie kan doorgronden. De enige zekerheid die we hebben is dat wij dit lot eenmaal allemaal ondergaan. Dat maakt het een min of meer “geaccepteerd” verschijnsel. Dood wordt betreurd maar is inherent aan het menselijk bestaan.

Er zijn echter ook andere, figuurlijke gezichten van dood. Ik weet niet hoeveel mensen jij gemiddeld per dag in de ogen kijkt, maar ik zie doodse leegte vaker dan mij lief is. The zombies are among us. Niet verwijtbaar overigens. Angst dooft het innerlijk vuur. Verveling tast de levensdrift aan. Verdoving is makkelijker dan pijn ontstijgen. Vechtlust is een luxe die lijfeigenen zich zelden kunnen permitteren.. En ach, iedere dag een beetje doodgaan is vrij pijnloos zelfs. Zeker in een omgeving waar op intens leven zo ongeveer de doodstraf staat. In het sprookje van Sneeuwwitje wordt de vrouwelijke hoofdpersoon “dood” gemaakt door een lelijke stiefmoeder (lees omgeving) en een appel. Niet de 1^e vrouw overigens die een hoge prijs betaalt voor appels eten. Ze valt in een diepe slaap. En gelukkig is er dan een heldhaftige prins die voldoende levenslust en zoenvaardigheid geniet om haar weer levend te kussen.Los van het feit dat ieder romantisch vrouwenhart harder gaat kloppen bij de gedachte aan een eigen prins is dit sprookje natuurlijk metaforisch. We lopen allemaal het risico in slaap te vallen. Het spanningsveld tussen levens- en doodsangst is soms overweldigend. Geruststellend dat er dan edele mannen en -vrouwen blijken te zijn die ons weer naar het rijk der levenden begeleiden. Ik applaudisseer voor moed en wakkerheid. Maar ik pleit vooral vurig voor kussende prinsen en prinsessen.

Advertentie