Ik was er vroeg bij. Verloor mijn hart en maagdelijkheid op 16 jarige leeftijd. Had het geluk dat mijn geliefde al een volwassen man was, ervaren in leven en liefde. Mijn eerste keer was dan ook een groot feest en hij heeft me jarenlang tot grote hoogte gebracht. Seksueel en anderszins. Via de belevenissen van mijn vriendinnen begreep ik dat het ook anders kon. Mannen die alleen maar met zichzelf bezig waren, die geen gevoel hadden voor een vrouwenlichaam, interacties die niet meer behelsden dan een eenzijdige climax. Kortom; seks bleek een fenomeen met veel gezichten.
Hoe waar dit is werd mij duidelijk toen, na jaren, mijn liefde voor mijn partner overging. Bijna 20, vrouw en vrijgezel. De wereld opende zich, maar bracht niet alleen verrukking. Kortdurende relaties, one-night-stands en een nieuwe liefde met een seksverslaving maakten dat ik seks op andere manieren ging beleven en zien. Het kwam losser te staan van liefde, het werd een spel op zich. Ik leerde dat het een machtsmiddel kan zijn, iets dat een vrouw in kan zetten om wat anders te bereiken. Ik ging ervaren dat seks niet perse tot eenwording leidt, maar net zo vaak tot pijnlijke eenzaamheid. Het maakte me duidelijk dat ook mannen hun onzekerheden hebben, in grote getale onvermogend en onkundig zijn. En het allerbelangrijkste; het deed me naar verloop van tijd beseffen dat lichamen een eigen wijsheid hebben. Lichamen neigen. Ze neigen naar elkaar en dan is alles mogelijk. Of ze blokkeren; een overduidelijk veto. Geen lieve moeder, geen schietgebed, geen tantratraining die daar iets aan kan doen. Mijn lichaam weet met welk ander lichaam zij wil verpozen.
Dit werd bevestigd door het feit dat ik, op mijn 24ste, ongelooflijk verliefd werd op een man die totaal afweek van zijn voorgangers. Maar mijn lichaam neeg en ik bewoog mee. Hij ook trouwens. Het werd een dans die 20 jaar zou duren. Up-tempo, slow-ritme; alles was mogelijk, veel werd verkend. Er kwamen uitdagingen op ons seksuele pad; kinderen hebben zo hun impact. Daarnaast ligt na jaren de sleur als dreiging op de loer. Toch hebben wij van ons seksleven geen strijdtoneel gemaakt. Ons Waterloo had een andere oorzaak.
Inmiddels heb ik zelf kinderen die, ieder op hun eigen manier, bezig zijn met seks en liefde. En het ingewikkeld vinden. Want; waar moet je op letten, en hoe moet je het doen en wanneer “voel” je dat je er klaar voor bent. Ik heb het geluk dat mijn kids ook dit onderwerp met mij vrijuit bespreken. En hoewel pubers vol gene zijn, ervaren die van mij toch de veiligheid om hun twijfels bij mij uit te spreken en te spiegelen. Ik hou ze steeds hetzelfde voor. Seks is een kunst, geen trucje. Doe het alleen als jij het zelf echt wilt en je partner ook, dwang is namelijk dodelijk. Ervaring helpt, oefening baart ook hier de kunst. Veel wisselende partners is niet nodig, maar niet verwerpelijk. En het is een coproductie; je creëert de ervaring samen. Maak het een liefdespodium, geen strijdtoneel.
Anita Steenbakkers 
mooi!