Secrets, riddles and red pills

Een aantal jaren geleden was het een ware hype. “The Secret”. Boek, dvd. Een waarlijk halleluja golfde zich de hele wereld over. Schrijfster Rhonda Byrne noemde het zelf; “het geheim van voorspoed en geluk”. Het verhaalt over een eeuwenoud geheim voorbehouden aan een kleine kring van ingewijden zoals Plato, Galileo en Einstein. Hoe zij hierdoor alle tegenslagen konden overwinnen en rijkdom en succes verwierven. En hoe deze elite nu bereid was dit Geheim met ons te delen.“The Secret” werkte direct op mijn weerstand en allergie. Gigantische jeuk. En niet omdat ze deze spirituele schatkamer eerst eeuwen voor zichzelf gehouden hadden. Ik heb gewoon een afkeer van geheimen.

Het woordenboek omschrijft geheimen als; informatie die verborgen wordt en bestemd is dat te blijven. Vaak alleen toegankelijk voor een kleine groep ingewijden. Zoals een elitair genootschap of familie. Het is waarschijnlijk de laatste toevoeging, familie, die geheimen voor mij een negatieve lading geeft. Ik ken veel families met geheimen en die last wordt zwaar gedragen. Generaties lang. Het geheimenspook reikt ver. Ik zie het regelmatig in mijn praktijk, ik zag het hartverscheurend uiteen gezet in workshops familieopstellingen. Een geheim voelt zwaar, maakt onvrij. Het distantieert, het maakt verschil en zorgt er voor dat mensen op hun hoede zijn. Bewust of onbewust. En in het ergste geval zet het mensen in een kramp, verlamt het hun energie en slaat hen figuurlijk dood. En ja, ik realiseer me dat er ook “leuke” geheimen zijn. Een voorgenomen huwelijk, een zeer premature zwangerschap, een gewonnen lot uit de loterij. Natuurlijk; soms wil iemand graag delen in een hele kleine kring. Onschuldige geheimen, dartel en veelbelovend. En toch, zelfs op momenten waar ik deel in dit soort heimelijk genot zet het me vast. In mijn hoofd. Zeer, te zeer bewust van het feit dat deze kennis niet bedoeld is om te delen. Niet over te praten. Verbod als breinpositie. Ik hou er niet van.

Leuker vind ik raadsels. Onschuldiger. Een raadsel is een oplosbaar probleem waarbij de oplossing gevonden kan worden door de gegeven omschrijving en het gezond verstand te combineren. De charme van het raadsel is de onverwachte wending. Voorbeeld; als boom staat tot huis, wat is dan fiets min bus? Ik geloof dat het mijn leraar economie was (Havo 3) die dit raadsel opgaf als voorbeeld van lateraal denken. Heerlijk vond ik dat. Jaren later kreeg ik deze voorgelegd, van een heel ander soort leraar; “wat is het verschil tussen een lege bladzijde en een onbeschreven blad”. Onnodig te zeggen dat ik die nog veel fijner vond.

Het meest houd ik echter van het mysterie. Een zaak of proces met een verborgen betekenis. Onverklaarbaar voor het verstand. Ik vind het mooi als een verstand tegen zijn beperking oploopt. Omdat realiteit nu eenmaal geen lineair verschijnsel is. Mijn hele leven ben ik al geïntrigeerd door ervaringen waarin het leven zich van onvermoede kanten laat zien. Als ik weet krijg van een bestaan dat extra dimensies blijkt te hebben. Als een weggetrokken sluier een heel andere perspectief doet oplichten. Als patronen doorbroken worden en er een hele nieuwe werkelijkheid ontstaat. Nieuw inzicht leidt tot ander uitzicht. Dit gegeven wordt in de Matrix-trilogie duizelingwekkend uiteen gezet. “You’ve felt it your entire life. That there’s something wrong with the World. You don’t know what is is, but it’s there, like a splinter in your mind, driving you mad. The Matrix is everywhere. It is the World that has been pulled over your eyes, to blind you from the truth. A prison for your mind”. (Boek; Like a splinter in your mind/ philosophy behind the matrix trilogy – Matt Lawrence).

De hardnekkigheid van conditionering. Het venijn van algemene normeringen. De verdoving van niet zelf getoetste overtuigingen. Het pad van de massa leidt zelden tot een magisch woud. Veel mensen zijn dol op georganiseerde reizen, niet op een ontdekkingstocht. Daar staat dan weer tegenover dat het alleen-pad niet slechts individueel maar soms ook pijnlijk eenzaam is. Dat het moed vereist om voorbij sluiers te durven kijken. Soms kijk je namelijk een afgrond in. Dat niet alleen; zij staart terug. Geen bril (referentiekader) die je daartegen beschermt.

48 jaar ben ik nu. En het enige wat ik op dit moment met zekerheid over het mysterie kan zeggen, in welke vorm dan ook, is dat het altijd om vrijheid gaat. In hoofd, hart en ziel. Daar waar een geheim bindt, vastbindt zelfs, maakt het doorgronden van een mysterie vrij. Of het nou om leven, dood of liefde gaat.

Het is inmiddels 4 jaar geleden dat mijn oudste zoon zijn vader een lied en songtekst liet horen. Het heet; “The riddle, van de band Five for Fighting”. Mijn zoon was 13, zijn vader 46. De laatste dacht inderdaad dat het slechts om een raadsel ging. Mijn zoon wist beter. Het gaat hier om een mysterie. http://www.youtube.com/watch?v=WhnpgFD82Io

Advertentie