Wonderlijk. Het leven. Of eigenlijk meer nog; hoe we denken het leven te kunnen vangen in verhalen. Knappe constructies, veelal gemaakt in een hoofd. Soms bedoeld als inspiratie; waarmee we onszelf en anderen willen verheffen. Als troost, omdat niet al te onstuimig verdriet zich laat stelpen door een welwillende pleister. Maar vaker nog als legitimatie voor gemaakte keuzes. Als argumentatie in een dispuut . Voortkomend uit een belang. Vaak een persoonlijk belang. Belangen willen gediend en verdedigd worden. En dus koesteren we onze verhalen. Sterker nog; we leven erin.
Meningen. Beschouwingen. Duidingen. Verkenningen. Begrotingen. Verklaringen. Uitlatingen. Allemaal verhalen. Ze kunnen over de bankenzwendel gaan, de economische crisis, Griekenland of “onze” euro. Of over religies en het grote Kwaad of Goed dat uit naam van al die Goden plaatsgrijpt. Ook mijn coachingskandidaten hebben allemaal persoonlijke stories, zoals mijn vrienden en kinderen hun eigen verhalen. Maar het meest moe ben ik inmiddels van hetgeen ik mezelf allemaal vertelde.
Ik heb het al een tijdje gehad met verhalen. Ik lees dus ook liever niets meer over het politieke pluche, haar zetels en de mondiale machtsverhoudingen. Het is namelijk voor mij overduidelijk dat daar de waan regeert. Niet het hart, niet eens het hoofd. Waan is meester en spint fantastische eendagsverhalen. Iedere dag een ander plot.
Ook de financiële crisis en haar spindoctors kunnen aan mij hun teksten niet meer kwijt. Onzekerheid heb ik al genoeg van mezelf en hoeft dus niet gevoed te worden. En daarnaast wil ik mij niet meer lenen om als klapvee te dienen voor genante luchtkastelen die zich niet langer zelfstandig op duizelingwekkende hoogte kunnen manifesteren.
In mijn coachingswerk wil ik al heel lang aan het verhaal voorbij. Want hoewel we allemaal recht hebben op onze eigen waarheid of zelfgecreëerde werkelijkheid; de realiteit is altijd groter. Dus motiveer ik mensen om uit hun verhaal te stappen en te gaan bezien welke wereld ze dan aantreffen. In zichzelf maar ook daarbuiten. Verhalen kaderen in, zeker die door ons zelf gemaakt zijn om onze keuzes te rechtvaardigen. Om ons gedrag te verklaren of te verdedigen. Om een antwoord te hebben op vragen vanuit de omgeving. Ons hoofd is te begerig. Te productief in het genereren van mentale constructies, hersenspinsels. Vaak niet eens creatief. Stap dus uit het geregisseerde verhaal, regelrecht de magie van het nieuwe in. Het vereist moed, dat wel. Niet iedereen is bereid zijn eigen illusies te smoren.
En ikzelf? In deze wereld vol met Babylonische verhalen kun je alle kanten op verdwalen, dat heb ik dan ook jaren gedaan. Me verloren in dingen, mensen, projecten, visies, meningen. Heel druk. Heel dynamisch. Veel gebaren, altijd tekst. Dat is niet langer zo. Het wordt leger; in en om mij. De verhalenkakofonie neemt af, rumoer verstomt. Wellicht ga ik dus binnenkort verstaan wat het leven zelf vertelt.
Anita Steenbakkers 
Ik wens je dat toe, dat je binnenkort de vertellingen van het leven zelf gaat verstaan. En mocht dat op korte of langere termijn gebeuren, zou je het dan mij willen laten weten? Desnoods in een verhaal… een verhaal dat leeft. Dat dan weer wel. Dankjewel.
Verhalen die leven Geert… daar ben jij dan weer een Meester in… maar ik beloof dat ik, mocht ik het leven gaan verstaan, ik jou daar konde van doe.
Indrukwekkend Anita! Had het nog niet zo bekeken maar als ik er over nadenk dan merk ik wel dat “verhalen” mij ook steeds minder intrigeren. Echter de mens achter de verhalen des te meer!. Dank je wel voor dit insprirende stuk
Dank voor je reactie Esther. En voor de mens die ik achter jouw verhaal aantref!
Waar de uitzondering de regel bevestigt getuigt dit van een goed verhaal. En al sinds onze eerste ‘ontmoeting’ ben ik benieuwd naar dat van jou.
Mooi Warvis, hoe wij elkaar verstaan. Zelfs door onze verhalen heen…..
Mooi! Lets drop all stories! Mag jij er wel een verhaal over (blijven) schrijven want dat doe je meesterlijk 😉 dankjewel ook nu weer!
Thanks Madeleine. Drop the story… jij pleit daar al veel langer voor. Kijken waar wij vrijdag onze woorden laten… ;-))
Als het over politiek en aanverwandten gaat – yep masker off. Voor de medemensen ligt het niet zo simpel. Je verhaal is jou beleving van gebeurtenissen en jezelf en die story kun je niet zomaar niksen, dan voelt men zich niet gehoord. Eerst de story dan de gang naar wat realiteit is. De komende jaren zijn een anti-karneval zo te zeggen waar alle masker, kostuums en dramas een langzame dood zullen sterven maar laat iedereen nog even zijn verhaal nog even. Byron Katie is ook zo’n anti-story-teller maar in een experimentele opstelling draaide de toekomst zich af van Byron – het past niet meer – ook haar story niet 🙂
Ik begrijp wat je zegt Es, althans, volgens mij bedoel je dat alles een eigen ritme heeft. En dat je soms een verhaal bestaansrecht moet geven, voordat je recht kunt doen aan de werkelijkheid die er achter ligt. En dat is ook waar! Thanks!
Wat een moed, jezelf toe te staan om de essentie van jouw kracht te verzaken. Wat een inzicht, dat ieders grootst gegeven kracht, tevens onze diepste en vaak minst zichtbare valkuilen zijn. (Zoals hier de mijne, gedreven omwille rationeel begrip zo uit te wijden,..)
Verhalen die we over ‘het vaststaande’ vertellen, zijn maar verhalen, hoe mooi ook. Een tijdelijke vorm waarmee we een momentopname maken van het bewogen leven. Ons stellige geloof in zo’n verhaal doet ons verdwalen in de werkelijkheid hoor ik je zeggen,.. Toch wijzen jouw verhalen juist ook mij de weg, bewegen mij. Misschien zit het gevaar niet specifiek in onze verhalen, maar veeleer in de neiging ons krampachtig aan het ‘vaststaande’ vast te klampen?
“I find the great thing in this world is not so much where we stand, as in what direction we are moving” Oliver Wendell Holmes
Frustreerde Jezus ons daarom met zijn parabels? Opdat wijzelf ons beeld konden scheppen?
“Een wijnrank werd geplant buiten de vader
maar omdat hij niet vaststaat,
zal hij met wortel en al worden uitgetrokken en vernietigd.”
‘De wijnrank die geplant werd buiten de Bron; dat wil zeggen het geloof in de beelden en verhalen dat de ervaring vervangt, ja, die mag losgelaten worden.’
http://www.thomasevangelie.info/thomas/thomasthemas/dwaling/
Dankjewel voor weer een mooi verhaal
Tja, Thomas. Ik werd hier stil van. Ook omdat ik het & jou herkende …. ;-))
Anita, wederom een wijs inzicht. Dank je wel. Ook ik maak me af en toe schuldig aan het schrijven van een verhaal (ja, zelfs over de crisis die je aanhaalt, http://colourmycompany.nl/blog/2012/03/25/38-toegevoegde-waarde-in-relatie-tot-de-crisis). Maar wat ik altijd probeer is om de diepere gronden achter de vele verhalen te vinden. En dan blijkt er vaak een hele andere realiteit te bestaan dan waar wij denken in te leven. Soms is de ontdekking ontluisterend – zoals in mijn verhaal over de crisis. En soms is de ontdekking luisterrijk. Dan blijkt de realiteit zoals we die ervaren slechts een schaduwspel op de muur in de grot van Plato. Het is de kunst om uit die grot te komen. Te durven komen. Want een beetje durf is er wel voor nodig. Maar ik kan het iedereen aanraden. Er valt nog zoveel te ontdekken…
The more I see, the more there is to see.Over ontdekken gesproken. Jouw intentie versta ik Gilbert. Maar ook jij bent immers al uit die grot gekomen….
Mooi en moedig ‘verhaal’ Anita! Ik pleeg zo nu dan ook onderhoud met mezelf om alle verhalen om me heen af te breken en tot de kern te komen van mijn persoon en leven. Het doet even pijn maar de verrijking is groot!
Dank je wel! Snoeien is inderdaad pijnlijk, maar wel noodzakelijk voor groei. Zoals je zelf ook aangeeft 😉
Mooi verhaal.
“om als klapvee te dienen voor genante luchtkastelen ” – zeker weten dat nog nooit eerder in de wereldgeschiedenis deze uitdrukking is gebezigd.
Zolang er mensen zijn, zijn er verhalen. Niets mis mee. Als we maar onderscheid weten te maken tussen waarheid (zeldzaam) en verzinsels (meeste).
De bereidheid om je eigen (ego) verhalen overboord te gooien is één ding, maar het in de gaten krijgen met welke verborgen overtuigingen je rondloopt is een hele kunst en wellicht een “gebed zonder eind”.
Ben net tegen Byron Katie opgelopen. Weet jij nog meer of betere tools voor dat soort zelfonderzoek? Opsporen van verborgen overtuigingen, dus.
Ha Lex, wat leuk dat je hier reageert. Tja, onderscheid leren maken tussen waarheid en illusies is een ware levenskunst. Jij hebt, volgens mij, al menig maya-sluier weggetrokken toch? Het ontmantelen van verborgen overtuigingen is een titanenklus (althans dat is mijn ervaring). Naast de vier vragen van Byron Katie vind ik de volgende technieken daarbij wel behulpzaam; – Avatar (de methode, niet de organisatie), – RET (rat.emotieve techniek) en – Mindfulness. En meditatie natuurlijk, maar dat doe jij surfend, dus die ken je als geen ander.
Dank je, Anita.
RET is wellicht iets om uit te diepen. Klinkt veelbelovend. Ook http://www.theworkontheweb.com gevonden en Avatar heb ik 20 jaar geleden gedaan, maar juist het opsporen van verborgen (transparante) overtuigingen en het oplossen van “hardnekkige massa’s” vond ik zwakke methodes.
Verder was ik van plan een Vipasana te gaan doen in juni.
Op dit moment ben ik nogal bezig met “relaties” – een superconcept, natuurlijk. Valt heel wat aan te ontmantelen. Geloof dat ik mijn vriendin al kwijt ben….
Tja, hoe achterhaal je de “waarheid” achter alle verhalen die de wereld rondgaan? De waarheid is door veel kerken en machthebbers verzwegen en verdraaid. Maar gelukkig is die waarheid voor wie goed zoekt 😉 nog wel te vinden… Althans, dat heb ik ervaren bij I.S.I.S., het International Study-centre for Independent Search for truth, http://www.stichtingisis.org/. Een bijzondere organisatie, opgericht door Helena Petrovna Blavatsky in 1875, met alleen maar vrijwilligers die de duizenden jaren oude kennis en waarheid in zijn meest oorspronkelijke vorm doorgeven. En ook hier geldt: geloof niet zo maar wat je wordt voorgehouden, maar overtuig jezelf van de waarde ervan…
mooi Anita, dank voor de verwoording.
ik herken. en geniet van je soms pijnlijke ontdekkingen… waar het wel en niet stroomt
en strompel zelf vaak over woorden terwijl soms juist ook verhalen me meevoeren naar essentie van dat moment – denk ik dan –
en soms val ik stiller dan stil, woorden kunnen evenzogoed nietszeggend, verbloemend als soms ook zo meedogenloos zijn
scheuring tussen mens en god en mens in god – woordeloze woorden schieten me ook nu gewoon tekort….
woonde je – of ik – maar dichterbij is wat overblijft 😉
en ook daar valt aan te rammelen…
verder blijf ik nieuwsgierig
xx
Woorden kunnen inderdaad nietszeggend zijn, en afstand heel betrekkelijk, al is het praktisch wel een hobbel. Maar ik weet je nabij…. xxx
Verhalen vertellen, rationaliseren van wat ik dacht dat was…ik heb dat lang gedaan. Totdat ik me realiseerde dat het niet waar was. Het was slechts een verhaal. Een leuk, hartverscheurend, boeiend of opwindend verhaal. Meer niet. Ik bleef daar achter staan, als achter een muur. Niet te raken in mijn toren met slotgracht. Diepe dank dat je me daar weer bewust van maakt bijzondere vriendin. Dank voor jou xxx
Prachtige toren, diepe slotgracht. En wij raken elkaar vaak in de essentie.Al komen we dan vanuit andere richtingen soms aangevlogen, we meet in the middle.
he lieve Anita! Ik las je eerste verhaal, en kom tot de conclusie dat je bent gestopt met het inhaleren van tweedehands gedachten van anderen. Zelf naar buiten stappen in de echte wereld is denk ik niet veel meer dan alle regelknoppen van je zintuigen op 0 zetten en de wereld opnemen zoals hij je omgeeft, ja dan wordt het pas druk hoor! maar wel lekker druk, creatiever druk, warmer druk en begin je je spiegelbeeld in de ochtend meer te waarderen zonder make up. Het leren zien, want schoonheid of aanleiding voor respect en rijk makend deelgenootschap bevindt zich altijd binnen 1 m afstand om je heen. Daar begint oorspronkelijk wat ze zingeving noemen geloof ik, het ultieme doel voor ieder.
hoop je snel weer binnen 1 m afstand aan te treffen!:)
Kus henny
Wow Henny, dank je wel. Wat een prachtige poetische comment! Wordt het niet eens tijd dat jij (naast het binnenkort plannen van een afspraak met mij ;-)) zelf een bloQ begint ? Ik zie winst. Kus terug.
he anita, geen blogs voor mij, een van de bijverschijnselen die ik vergat te melden als gevolg van wat ik beschreef, is dat je daarmee ook zwaar selectiever wordt, en dus niet gaat bijdragen aan die taalworstmachine die vaak het gevolg is, gelukkig niet in jouw uitingen:) don’t hit me…..
Ik heb pas nog een stukje gelezen van een architecten echtpaar dat wordt gecoacht door een van mijn goede vrienden. Zij schreven dat op zijn verzoek en het ging over hoe zij zien dat zij en hun werk wat aan de wereld toevoegen. Nou, wat daar uit kwam was direct raak: zelden kom je een dergelijke combinatie tegen van vaktaal en werkelijk direct aantoonbare inhoud aan werkelijkheid, was overwhelming. Kan het helaas niet delen, was confidential uiteraard, maar toch. Als je dat af en toe meemaakt bij toeval, bevestigt dat enige voorselectie als grondhouding (is niet gelijk aan arrogantie overigens, maar heeft meer verbinding met de zucht naar kwaliteit)
Ja zeker gaan we snel afspreken, ik stel voor als we er een zonnetje bij kunnen vinden?
lfs henny
O, Anita, kadootje terug:
“Het ontmantelen van verborgen overtuigingen is een titanenklus (althans dat is mijn ervaring) ” – Ook een overtuiging. Die ik overigens met je deel, maar die het allereerst aan ga pakken.
Ik ben er trouwens nog steeds niet van overtuigd dat je altijd ervaart wat je gelooft. En dan kan Harry Palmer zeggen dat dat precies daardoor komt (omdat ik dat niet geloof, ervaar ik dat dus zo), maar ook DAT geloof ik dus niet.
Lieve Anita,
Stap uit de gedachten die nergens toe leiden. Plant je voeten in de Hollandse klei.
Voel die aarde onder je voeten, de wind in je haar. Adem alleen de werkelijkheid van de dag en slaap de nacht vol mooie dromen. Laat je door niets of niemand van je stuk brengen. De realiteit, soms mooi soms lelijk, is de moeite waard.
X Marya
Dank je wel lieve Marya, dat je weer even binnenvloog in “mijn realiteit” met jouw mooie aanwezigheid!