Hard tegen hart

Het is herfst. De natuur ontdoet zich, bladeren vallen. In mijn tuin is het een feest van kleurrijke onthechting. En wat niet vanzelf gaat, wordt een handje geholpen. Mijn tuinman hanteert niets ontziend zijn snoeischaar. Zelfs onze bijzondere plataan ontkomt er niet aan. Ook die gaat jaarlijks naakt. Terwijl die nog wel geplant is als triomf, mijn zoons victorie op kanker . Alleen daarom al weet ik dat kaalslag geen bestemming is, maar onderdeel van een veel groter plan.

Kaalslag. Ik weet er alles van. In 2007 werd alles waar ik op bouwde onder me vandaan getrokken.Mijn partner, type rots in de branding bleek een fata morgana. Een van mijn vriendinnen een Troyaans paard. Mijn huwelijk geen sprookje, maar een luchtkasteel . Alles van waarde, waar ik aan hechtte bleek weerloos. Bloedend hart, lege handen.

De ontmanteling van een huwelijk is een project. Dat wordt gemanaged door mediators, advocaten, registeraccountants en notarissen. Je staat erbij en je kijkt ernaar. Afscheid nemen van een liefde daarentegen is een proces. Wat je alleen zelf aan kunt gaan. Als je de moed hebt tenminste. In je eigen ritme, maar volgens de volksmond moeten alle seizoenen er minstens één keer overheen.In mijn geval seizoenen van meerdere jaren zelfs. Het was tenslotte een grote liefde. Zijn verraad bepaald niet minder. En mijn pijn overtrof zelfs mijn eigen verwachting.

Mijn scheiding betekende aanvankelijk een tocht door Mordor. En hoewel ik me, net als Frodo in Lord of the Rings, vergezeld wist van mijn eigen fellowship was de queeste door dit mythische Kwade Zwarte land mijn reis. Dus was het er hels, angstwekkend en eenzaam. Ik had nameliijk ook een ring te offeren. En dat viel me zwaar. Want Mordor is rijk aan schaduwen waar je moeilijk aan ontkomt. Vooral die van mezelf bleken volhardend en hardnekkig. Met de wijsheid van nu kan ik zeggen dat mijn kracht om ze te bevechten gelijke tred hield met mijn weerstand er tegen. Beiden waren legendarisch. Totale uitputting het gevolg.

Groot was dan ook mijn verrassing toen mijn breekpunt niet mijn eindpunt bleek. Maar juist een transformatie. De Doemberg werd mijn Louteringsberg. En hoewel het bestijgen van die berg me niet direct tot God voerde (zoals in het geval van Thomas Merton) bracht het me wel helemaal terug tot mezelf. Door echt mijn verlies te “nemen” werd ik bevrijd. Mijn opgave was overgave. Eenmaal de symbolische witte vlag in mijn handen opende die veel nieuwe deuren. Naar andere dimensies.

Natuurlijk heeft mijn scheiding me veel gekost. In één bepaald opzicht zelfs meer dan me lief is. En dat is het feit dat een scheiding niet zozeer een relatie opbreekt, maar een gezin. En dat gemis, die zure pijn, blijft zeuren. Kan niet gecompenseerd worden. Niet door een nieuwe partner. Ook niet door nieuwe samengestelde gezinsconstellaties. Dat resteert.

Maar het heeft me ook veel gebracht, al heeft het even geduurd voordat ik het zo kon zien ( en belangrijker) ervaren. Voordat ik voorbij de sluiers van verlies durfde te kijken. Bereid was een aantal illusies af te leggen. Zelf veel van iemand houden betekent namelijk niet automatisch dat er van jou gehouden wordt. Liefde zegt, in de kern, niets over de ander waarop het geprojecteerd wordt, het zegt iets over het vermogen van een hart. Mensen hebben talloze motieven om relaties aan te gaan; en wat voor de één een heilig commitment is, is wellicht slechts een tijdelijke coalitie voor de ander. En heel worden, jezelf zijn, is niet altijd een kwestie van toevoegen. Soms juist ontstaat het door een tegengestelde beweging. Moet je afleggen, ontdoen, wegsnijden. Ik werd gesnoeid, kaalgeslagen. Ik bloedde.Niet als bestemming, maar als deel van een groter plan. De natuur weet dat. Het bestaan weet het. Ik nu ook. Het was hard tegen hart, maar ik bloei.