Vals licht

Ik kwam niet lichtzinnig op deze aarde. Het was, naar goed christelijk gebruik, nogal een klus. Gewerkt zal er worden, in het aangezicht van God en zo geschiedde. 46 uur puffen, afzien en lijden. Voor mijn moeder. Waarschijnlijk viel het ook voor mij niet mee, het schijnt dat ik op het laatst  aanstalten heb gemaakt om weer naar elders te vertrekken.  In haar wanhoop richtte mijn moeder zich op Maria, haar troosteres. Ze beloofde haar dat ze mij, haar eerstgeborene,  als alles alsnog goed mocht gaan, zou opdragen aan haar. “ Wees gegroet Maria, vol van genade. De Heer is met U, gij zijt de gezegende onder de vrouwen”.  Ik klaarblijkelijk ook. Gezegend, bedoel ik. Uiteindelijk kwam ik, met wat medische hulp, gezond ter wereld. En volgens overlevering had men in dat Brabantse katholieke ziekenhuis nog nooit zo’n prachtige stralende baby aanschouwd. Onnodig te zeggen dat ik geneigd ben dat te geloven.

Opgedragen aan Maria betekende in mijn wereld zoveel als dat ik naar haar vernoemd werd. En tot en met  mijn 7^e levensjaar alleen in blauw gehuld ging. Ik was dan ook extatisch toen ik op mijn 8^e verjaardag mijn eerste blauwloze jurk kreeg. Een witte met knalrode stippen. En een strik.  Ik kan hem nog steeds uittekenen. Maria  bracht echter  meer met zich mee. Ze kwam met een invocatie. Een spiritueel verlangen. Een gevoeligheid  voor de schoonheid van rituelen. Zicht op sluiers en vooral willen weten wat daar achter schuil gaat. De bedoeling achter de bedoeling. En een soort ‘heilig weten” dat mystiek iets anders is dan een doctrine. Het is een persoonlijke diepe relatie  met de Godin. Of God. Goden zijn Een in hun verscheidenheid.

Vanaf mijn 14^e ben ik op een soort van pelgrimstocht geweest. Op zoek naar “de” waarheid,  de mysteriën. Verlangend naar ervaringen die mij voorbij mijn ego zouden brengen.  Ik wilde wijs  worden. Was volledig bereid om in mijn grootheid te stappen, in het volle licht te gaan staan. Mijn schaduw slechts bedoeld om af te leggen.

Ik heb veel bijzondere mensen ontmoet. Guru’s.  Heiligen, mystica’s, yogini’s, monniken. Avatars. Tovenaars, sjamanen. Profeten. Priesteressen.  Mannen en vrouwen die hun eigen hoofd, hart en handelen gezuiverd hadden. Wiens ziel voelbaar was en hun licht zichtbaar. Puur en liefdevol. Het zijn echter niet alleen deva’s en engelen die het spirituele pad bewandelen. Veel mensen ruilen op weg naar hun verlichting de ene mal slechts voor de andere in. Ik ben nergens zoveel onechtheid tegen gekomen als in de New Age scene. Ego’s worden uitgeruild voor spirituele ego’s; het jargon wisselt, de kramp blijft. De gehechtheid aan het eigen gelijk blijft en ook eenmaal “verlicht” blijft men graag  VIP in de galerij der goddelijke dienaren. Anders gezegd; velen steken Maria en Jezus naar hun respectievelijke (doornen) kronen. Verkrampt licht, vals licht.

47 ben ik inmiddels. De religie voorbij. De behoefte aan verlichting ook. Een wijs iemand zei me ooit; “wie het hart vindt van zijn eigen religie, vindt het hart van alle religies”. Wat hij bedoelde was dat niemand, geen mens  noch stroming, exclusiviteit kan claimen op waarheid, vrijheid of verlichting. Het Licht laat zich niet vangen in een doctrine of protocol. Ondanks welke krampachtige pogingen van religieuze autoriteiten of fundamentalisten ook.   

Het universum blijft het speelterrein van Goden maar wij,  mensen, functioneren als onderaannemers. Wij bouwen dagelijks het podium voor het NU. En we moeten zelf ons licht ontsteken. We mogen stralen. Maar waar licht is, is ook schaduw. En daar is niks mis mee want ook schaduw heeft een functie, een eigenheid. Zelfs een eigen schoonheid. Dat laatste kan niet gezegd worden van vals licht.

Advertentie