Trick or Treat; een donker sprookje….

Het lot kan wreed zijn. Niemand die dat inmiddels meer zal beamen dan ik. Ook niemand tegen wie ik dat zou kunnen doen overigens. Veroordeeld tot mezelf en mijn eigen gedachten. Overwegend zwart, hoop is een luxe die ik me niet kan permitteren. Getergd tot het uiterste: schuldgevoel heeft niet veel  goeds in petto voor de drager ervan. En schuldig ben ik. Ik werd weliswaar “gehaald” onder valse voorwendselen maar kan moeilijk beweren dat ik het haar lastig heb gemaakt. Eén vervloekte  vraag en mijn eigen antwoord heeft me de das om gedaan. Het zijn zelden de vragen die een bestaan geheel op zijn kop zetten en doen kantelen. Het zijn de antwoorden, ondoordacht gegeven. “Trick or Treat”. Elke keuze heeft consequenties. Bij mij stopte de tijd.

U echter, uw wereld draait tot nu toe door, een bijna vanzelfsprekende beweging. Bijna, zeg ik. Niet lichtvaardig bedoeld. Want hoewel mijn lot wreed is, ben ik dat ook. Er zijn in uw wereld nog steeds veel dingen mogelijk. En hoewel u het zich vermoedelijk nu onvoldoende realiseert bestaat de kans dat wij elkaar gaan ontmoeten. Eventjes maar. Mocht dat zo zijn dan is het lot ook u niet gunstig gezind geweest. Daar spijt mij persoonlijk weinig aan; u  bent namelijk mijn poort naar bevrijding…… 

Het was een drukke dag geweest. Al vanaf het moment waarop zij, enigszins verward,  wakker was geworden. De nacht en haar droom hadden op de een of andere manier een beklemmende indruk achter gelaten. Een soort mist in haar hoofd. Snel schudde ze de klamme deken van zich af en spurtte richting badkamer. Vanaf dat moment zou een veelheid van activiteiten haar dag bepalen. Gelukkig zaten haar kinderen in een voor hen zeldzaam standje “meebewegen”. Het ontbijt was zelfs best gezellig geweest. En ook  de files tussen school en werk hadden dit keer voor weinig vertraging gezorgd. Ze was  ruim op tijd in het theater. Wat voor een regisseur, één dag voor de première, een zegen is. Morgen, 1 november 2010, debuteert haar toneelstuk “Aliens;  Angels, Demons or Frogs”,  een eigen bewerking van die spraakmakende Amerikaanse bestseller. En toch, hoewel ook de laatste repetities probleemloos verlopen ijlt het onbestemde gevoel van vanochtend haar de hele dag na. Ze wijt het aan de stress voor morgen, daarin ook bevestigd door haar acteurs die van hetzelfde last lijken te hebben. 

Het boek “Aliens; Angels, Demons or Frogs” had internationaal hoge ogen gegooid in de afgelopen twee jaar. De schrijver, een tot voor kort vrij onbekend kwantumfysicus, had het gewaagd om, in romanvorm, zijn vakgebied toegankelijk te maken voor een groot publiek. Het had hem bepaald geen windeieren gelegd. De filmrechten waren inmiddels verkocht en George Clooney zou een hoofdrol  spelen. In haar bewerking van het boek tot een eigen theaterproductie had ze alle vrijheid gekregen. Ze had besloten haar stuk volledig te centreren rond de vraag “als aliens inderdaad bestaan en onze planeet  bezoeken, is het dan ook mogelijk dat buitenaards bewustzijn zich als menselijk voordoet?” Dit thema intrigeerde haar; we dragen allemaal maskers tenslotte. We kunnen het persona noemen, of ego, of rollen. Feit blijft dat bewustzijn (of het gebrek er aan) vorm kiest. Een gedaante aanneemt. Om te verhullen, te beschermen, af te schermen. Niet iedereen wil gezien worden voor wat hij of zij echt is. Of denkt te zijn. In sprookjes transformeren kikkers tot prinsen. Worden stiefdochters tot koningin gekroond. Zelfs  Lucifer, in zijn huidige gedaante als duivel, was vroeger de hoogste engel naast God. Nu gevallen weliswaar, maar toch. Als in fictie zoveel mogelijk is, wat ligt er dan wel niet aan potentie in de werkelijkheid? Ze was trots op haar stuk. Op de geselecteerde acteurs in haar gezelschap. Kostuums, maskers, decor en muzikale omlijsting waren bepaald niet alledaags te noemen. Morgen, 1 november, zou haar naam gevestigd worden. Daar was ze vrijwel zeker van. 

Tijd heeft geen bestaansrecht hier.  Ruimte doet ook niet mee. Inertie, statische leegte. Alleen ik. Mijn eigen duisternis. Altijd.  Voor eeuwig, tenzij ik morgen mijn enige kans benut. My one and only window of opportunity. 1 November 2010; Samhain. Zeker;  U mag het ook Saun noemen. Zolang we elkaar maar verstaan;  ik kom dan iets claimen dat nu nog van u is. Wat zeg ik; ik eis het op! En daarna is er voor ons beiden geen weg meer terug.  

Op weg naar huis rijdt ze nog even naar de plaatselijke supermarkt. In de waan van de dag  is ze bijna vergeten dat er vandaag ook nog Halloween gevierd moet worden. Dat gaat nu eenmaal aan “Allerheiligen” vooraf. Haar eigen kids willen straks zelf de deuren niet langs, maar vinden het wel leuk om snoep uit te delen aan anderen. Hun versie van “Trick or Treat”.  Vanuit de veiligheid van hun eigen huis durven ze wel een blik op de wereld om hen heen te werpen. De open voordeur, de bewerkte oranje pompoenen, de flakkerende rode kaarsen in het portiek, de verkleedpartijen; zolang ze op eigen grond zijn kunnen ze het allemaal aan. En er zelfs plezier aan ontlenen. Op eigen grond, in je eigen ruimte ben je veilig. Het had haar niet eens veel moeite gekost om ze dat te leren. De genen waren zeer bereidwillig, zogezegd. Veel snoep rijker en  10 euro armer rijdt ze uiteindelijk in het avondschemer haar eigen oprit op. Eten, verkleden, dan kan de pret beginnen. Maskers op natuurlijk… daar hebben ze niet voor niets zoveel tijd en aandacht aan besteed. 

U doet er graag filosofisch over. Ik heb het nu over “het kwaad”. U beschouwt graag. In de veiligheid van leerstoelen en leren stoelen wordt er vaak over gebrabbeld. Oprispingen van een schijnbare verworvenheid. Over hoe universeel het is, dat het insluit maar niemand uitsluit. Hoe er, op een persoonlijk niveau, aan geleden wordt. O, ik beken. Schuldig, ook aan dit euvel. Hoe hoogmoedig was ik eens. Maar ik beloof U, eenmaal weer op solide grond zal ik mij aan “het kwaad beschouwen” niet meer verlekkeren. Ik zal het inhoud geven. Dat beloof ik! Aan U en alle heiligen. 

Het was een bijzondere avond geworden. Spookachtig en spannend tegelijkertijd. Schattig ook, bij tijd en wijle. Een hele parade aan verklede identiteiten was aan hun deur voorbij gegaan. Monsters, heksen, donkere gnomen, vampiers. En een hele kudde niet nader te definiëren nachtwezens. Er lagen nog wat dropveters verloren in een mandje. Kaarsen gedoofd. Kinderen inmiddels ook in bed. Bijna middernacht. 31 oktober 2010 was bijna voorbij. Nog even en Halloween was over. Terwijl ze langzaam terugloopt naar de keuken valt haar blik op de gezichtsmaskers op de vloer. Wat waren ze prachtig; rijk versierd en strak vorm gegeven. Haar kids en zijzelf hadden zich er heel goed, mooi en prettig door gevoeld. Nog even een lekker wijntje en dan focussen op morgen; haar 1^ste november, haar debuut.

00.11 uur. De deurbel klinkt. Normaal zou ze daar op dit tijdstip van schrikken. Op haar hoede zijn. Maar vanavond is dat anders. Halloween heeft zo zijn eigen rituelen en gebruiken. Nietsvermoedend loopt ze dan ook naar de deur. 

00.11 uur. Een willekeurig huis. Maar er brandt licht. Dus is er leven. En dat is meer dan ik zelf bij me heb. Overvragen. Onderbieden. U zegt het. Maar ach, wie heeft U ooit een rozentuin beloofd?

00.12 uur. Als ze de deur geopend heeft voelt ze meteen dat het fout zit. Echt fout. Onomkeerbaar. Ze is onbeschermd, was onvoldoende op haar hoede. Zonder haar masker is ze naakt. De prijs voor haar naïviteit  zal ongekend hoog blijken. “Trick or Treat”. De vraag wordt ferm gesteld. En zij voorvoelt dat ze op geen enkele manier bereid is de prijs van haar antwoord te betalen.

00.12 uur. Terwijl het licht mij toeschijnt vanuit de open deur weet ik dat mijn redding nabij is. Ze heeft geen schijn van kans. Net als ik toen, nu precies een jaar geleden. Welk antwoord ze ook geeft, ze kan alleen verliezen. “Trick or Treat; je lichaam en dus je leven OF je ziel nu aan mij geven”. Ik heb niet voor niets gewacht op Allerheiligen natuurlijk. De een haar dood is een ander zijn debuut. Aliens; Angels, Demons or Frogs….ik ben nu al dol op alle rollen die ik zal kunnen gaan spelen. 

00.13 uur Het lot kan wreed zijn. Niemand die dat inmiddels meer zal beamen dan ik. Ook niemand tegen wie ik dat zou kunnen doen overigens. Veroordeeld tot mezelf en mijn eigen gedachten. Overwegend zwart, hoop is een luxe die ik me niet kan permitteren. Getergd tot het uiterste: schuldgevoel heeft niet veel  goeds in petto voor de drager ervan. En schuldig ben ik. Ik werd weliswaar  “gehaald” onder valse voorwendselen maar kan moeilijk beweren dat ik het hem lastig heb gemaakt. Eén vervloekte  vraag en mijn eigen antwoord heeft me de das om gedaan. Het zijn zelden de vragen die een bestaan geheel op zijn kop zetten en doen kantelen. Het zijn de antwoorden,  ondoordacht gegeven. “Trick or Treat”.  Elke keuze heeft consequenties. Bij mij stopt de tijd……

Kort naschrift; 

Geschreven op verzoek van www.Choicez.nl Moest een spannend sprookje zijn, geïnspireerd op Halloween (31/10). Verder geen beperkingen.

Heb er voor gekozen om er Allerheiligen (1/11) bij te betrekken; volgens de oude “heidense” religie de dag waarop alle overledenen van dat jaar ervoor terug komen om een ander (lichaam) in bezit te nemen voor het komend jaar.

Advertentie